Pisarka postanowiła poszukać odpowiedzi na pytania o dzisiejszy kształt naszej części Europy w połowie XVIII wieku. Stworzyła powieść obfitą w kilkadziesiąt wątków, postaci i możliwości interpretacji. Poszerzyła granice gatunkowe powieści historycznej, szczegółowo ukazując realia opisywanej epoki, jej architekturę, ubiory, a choćby zapachy. "Księgi Jakubowe" to nie tylko historia dawnej Polski, w której obok siebie egzystowały chrześcijaństwo, judaizm oraz islam. To również powieść skłaniająca do refleksji o historii, jej zakrętach i trybach, które zdecydowało o losach całych narodów.
Rok 1752. Do Rohatyna na Podolu przybywają kasztelanowa Katarzyna Kossakowska i towarzysząca jej poetka Elżbieta Drużbacka. Jednym z gości na powitalnej kolacji jest miejscowy proboszcz Benedykt Chmielowski, autor pierwszej polskiej encyklopedii. Ksiądz i poetka, osoby rozmiłowane w księgach, prędko znajdują wspólny język - rozpoczynają rozmowę, którą później kontynuować będą w listach.
Nieco później, także na Podolu, pojawia się młody, przystojny i charyzmatyczny Żyd - Jakub Lejbowicz Frank. Nieodgadniony przybysz z odległej Smyrny rozpoczyna głosić idee, które ekspresowo dzielą społeczność żydowską. Dla jednych heretyk, dla innych zbawca już niebawem ma wokół siebie krąg oddanych sobie uczniów, zaś wywołany przezeń ferment może odmienić bieg historii.
Niemal tysiąc stron, kilkadziesiąt wątków i postaci — Księgi Jakubowe imponują literackim rozmachem, wielością poziomów i realnych interpretacji. Olga Tokarczuk pełnymi garściami czerpie z tradycji powieści historycznej, poszerzając jednocześnie jej granice gatunkowe. Z ogromną trosceą o detale ukazuje realia epoki, architekturę, ubiory, zapachy. Odwiedzamy szlacheckie dwory, katolickie plebanie i żydowskie domostwa, rozmodlone i zanurzone w lekturze nieodgadnionych pism. Na oczach czytelników pisarka tka obraz dawnej Polski, w której egzystowały obok siebie chrześcijaństwo, judaizm, a także islam.
Księgi Jakubowe to nie tylko powieść o przeszłości. Można ją czytać jeszcze jako refleksyjne, momentami mistyczne dzieło o samej historii, jej zakrętach i trybach, które decydują o losach całych narodów. To właśnie w połowie XVIII wieku, u progu Oświecenia i przed rozbiorami, wybitna pisarka poszukuje odpowiedzi na pytania o dzisiejszy kształt naszej części Europy.
Uhonorowana Literacką Nagrodą Nike, jedna z najgłośniejszych i najszerzej komentowanych powieści ostatnich lat.
Co mamy wspólnego z biegunami - prawosławnym odłamem starowierców, ludźmi, którzy zło oswajają ruchem? Ile jest w nas z biegunów?
Od dawnych sułtańskich pałaców przez siedemnastowieczne gabinety osobliwości po współczesne hale odlotów - Olga Tokarczuk zabiera czytelników w niezwykłą podróż przez rozmaite miejsca i czasy. Zaprasza do wspólnego oswajania migotliwej, fragmentarycznej rzeczywistości, do porzucania utartych szlaków. Ta powieść nie ma granic - dzieje się na całym świecie.
"Tokarczuk udało się w sposób niezwykły, inteligentny i wrażliwy przedstawić otaczający nas świat. Fascynująca powieść!"
TV ORF
"Bohaterami tej książki są nomadzi i koczownicy, nieprzywiązani do własnych korzeni. Kobiety wożące w torebkach zapasowe szczoteczki do zębów na wypadek nagłej podróży i mężczyźni umiejący spakować cały swój dobytek w 10 minut, za każdym razem gotowi do drogi. Proza Olgi Tokarczuk przekonuje, że poczucie ładu wszechświata przystępne jest każdemu, o ile tylko podróżuje".
Marta Cuber, "Polityka"
"Oryginalna, pasjonująca i wyśmienicie napisana".
"Le Figaro"
Od lat porusza czytelników na całym świecie. Jedna z najpoczytniejszych i najgłośniejszych współczesnych polskich powieści, przełożona na ponad dwadzieścia języków.
Prawiek - wieś położona w centrum Polski - tutaj codzienność splata się z niezwykłością, rzeczywistość z mitem, a powszednie życie jest ważniejsze od dużych wydarzeń. W burzliwych latach XX wieku kilka pokoleń kilku rodzin mieszkających w Prawieku walczy o swoje szczęście i przyszłość. Ich losy układają się w uniwersalną opowieść o czasie, przemijaniu i ludzkim losie.
"Prawiek i inne czasy to rewelacyjne dzieło o rzadko dziś spotykanej randze i głębi".
"The Prague Post"
"Tokarczuk ze skrawków realnej historii generuje mit, to jest historię przenikniętą ładem, gdzie wszystkie wydarzenia, także te tragiczne i złe, posiadają swoje uzasadnienie. Przestrzeń zorganizowana jest na podobieństwo mandali - koła wpisanego w kwadrat, będącego geometrycznym wyobrażeniem doskonałości i pełni".
Jerzy Sosnowski, "Gazeta Wyborcza"
"W tej napisanej z rozmachem powieści Olga Tokarczuk wykorzystuje tradycję magicznego realizmu do kreacji świata, który jest przesiąknięty dawnymi mitami równie konkretnie jak jest zakorzeniony w teraźniejszości".
"Frankfurter Allgemeine Zeitung"
Dom dzienny, dom nocny jest najambitniejszym projektem prozatorskim Olgi Tokarczuk. Ta pełna melancholijnego smutku (a miejscami i okrucieństwa) książka proponuje nam w finale genialny, optymistyczny koncept. Otwiera nas na poznanie życia, doświadczanie naszego istnienia w jego wielowymiarowej postaci. Nie udzielając nam porad ani nie serwując nam odpowiedzi na tzw. Najszczególniejsze pytania, namawia do otwarcia się na tę skomplikowaną próbę, jaką jest nasza własna, specyficzna egzystencja.
(Jarosław Klejnocki, "Gazeta Wyborcza", 10 listopada 1998)
Olga Tokarczuk napisała książkę niezwykłą i wieloznaczną, opowiedzianą pomiędzy jawą a snem, pomiędzy konkretem a mitem. Wydaje się, że powieść otwiera nowy rozdział w twórczości pisarki.
(Mariusz Cieślik, "Polityka", 1998 nr 49)
Tokarczuk czaruje, kreuje z pustki, dopisuje dalsze ciągi do tego, co jej wiadomo. Trudniej mi nazwać tę przedziwną umiejętność przykuwania do lektury. Jej powieść czyta się chciwie i pospiesznie....
(Piotr Śliwiński, "Megaron", 1998)
Wszyscy jesteśmy bizarni.
Zaskakujące i nieprzewidywalne opowiadania, dzięki którym inaczej spojrzymy na otaczającą nas rzeczywistość.
Pochodzące z języka francuskiego słowo “bizarre" znaczy dziwny, zmienny, lecz też śmieszny i niezwykły. Taka właśnie - zadziwiająca i wymykająca się wszelkim kategoriom - jest książka Olgi Tokarczuk.
10 opowiadań. Każde z nich toczy się w innej przestrzeni. Wołyń w epoce potopu szwedzkiego, współczesna Szwajcaria, odległa Azja i wyimaginowane światy.
W każdej z tych przestrzeni Olga Tokarczuk odkrywa dziwność.
Skąd pochodzi poczucie dziwności? Czy dziwność jest cechą świata, czy może jest w nas? Czy zwyczajność w ogóle istnieje?
Rozmach fabularny i tematyczny oraz zmienny rytm opowiadań powodują, że czytelnik ani poprzez chwilę nie może być pewny tego, co wydarzy się na kolejnej stronie. Olga Tokarczuk wytrąca z poczucia bezpieczeństwa i skłania do refleksji nad współczesnym światem i nami samymi, czyni to czasem żartobliwie lub przy pomocy makabreski, a w kilku przypadkach także przy pomocy dystopijnych wizji.
